fot. z terenu Kaliny Małej Dziadówki (obecnie obszar Natura 2000)

TEOFIL LENARTOWICZ
KALINA
Rosła kalina z liściem szerokiem,
Nad modrym w gaju rosła potokiem,
Drobny deszcz piła, rosę zbierała,
W majowym słońcu liście kąpała,
W lipcu korale miała czerwone
W cienkie z gałązek włosy wplecione.
Tak się stroiła jak dziewczę młode
I jak w lusterko patrzyła w wodę,
Wiatr co dnia czesał jej długie włosy,
A oczy myła kroplami rosy.
U tej krynicy, u tej kaliny
Jasio fujarki kręcił z wierzbiny
I grywał sobie długo, żałośnie,
Gdzie nad krynicą kalina rośnie,
I śpiewał sobie: dana! oj dana!
A głos po rosie leciał co rana.
Kalina liście zielone miała
I jak dziewczyna w gaju czekała,
A gdy jesienią w skrzynkę zieloną
Pod czarny krzyżyk Jasia złożono,
Biedna kalina znać go kochała,
Bo wszystkie swoje liście rozwiała,
Żywe korale wrzuciła w wodę.
Z żalu straciła całą urodę.
[1845]

Powyższy wiersz pochodzi z tomiku:


TEOFIL LENARTOWICZ Poezje wybrane
Wyboru dokonał i wstępem opatrzył Jan Nowakowski
Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1974 r.

Na stronie 121 Jan Nowakowski pisze między innymi tak:
W 1845 roku ukazał się w „Niezapominajkach” jeden z najpiękniejszych wierszy Lenartowicza „Kalina”, który ponad sto lat był śpiewany powszechnie na melodię skomponowaną przez Ignacego Komorowskiego , często bez świadomości tego, kto jest autorem wiersza.